With daggers between their teeth, the band Malignant burst forth with a raw, unrelenting fury. They bring the heat, but there's a sense that they might need a moment to channel their rage with a bit more precision. A significant portion of the album feels slightly unfocused, as if the aggression is there but lacks the clear direction needed to truly cut through. Some tracks overstay their welcome, lingering a little too long, while others loop into repetitive territory. The riffs, while intense, can occasionally feel a bit stale—like they’re stuck in a groove they can’t quite break out of. At other times, however, they hit hard and tight, offering moments of brutal clarity that snap you back to attention.

The drumming is a bit of a mixed bag. For the most part, it’s straightforward and simple, with a hollow tone on some tracks that gives the drums a more distant, almost ambient feel. On other tracks, they switch gears to a snappy, punchy sound that cuts through with more urgency. The constant shifting between these two drum sounds works most of the time, but it does occasionally leave a feeling of inconsistency, as though the band can’t quite settle on what tone they want to set.

The bass, though not overpowering in the mix, has a subtle presence throughout the album. It’s woven into the background, adding a layer of depth and resonance, but it’s easy to miss unless you’re really paying attention. It doesn’t dominate, but its presence is enough to support the intensity without drawing too much focus away from the other elements.

Vocally, Malignant delivers a decent performance, but at times, the delivery feels a bit strained. There’s a sense of tension in the voice that complements the album’s overall mood, but it can feel a little worn out on certain tracks, as though the vocalist is pushing a bit too hard. The guest vocals on the opening track, while solid in their own right, are buried in the mix, making them harder to distinguish, which is a shame because they have potential to stand out. However, as the album progresses, the guest vocals on the last two tracks really shine, with both more clarity and a broader range of stylistic experimentation. These moments create more memorable songs, with a fresh energy that gives the album a much-needed sense of variety.

Overall, Malignant brings plenty of aggression and passion, but there’s an underlying feeling that the band’s potential is just waiting to be unleashed in a more focused and cohesive way. The album has its standout moments, especially toward the end, but it sometimes stumbles in its execution, leaving you wondering what could have been with a bit more refinement and attention to detail.

Με μαχαίρια ανάμεσα στα δόντια, το συγκρότημα Malignant ορμά με ωμή και ασταμάτητη μανία. Φέρνουν τη φωτιά, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι ίσως χρειάζονται λίγο χρόνο για να κατευθύνουν την οργή τους με μεγαλύτερη ακρίβεια. Ένα σημαντικό κομμάτι του άλμπουμ μοιάζει κάπως ασαφές, σαν η επιθετικότητα να υπάρχει, αλλά να της λείπει η σαφήνεια που χρειάζεται για να διαπεράσει πραγματικά. Ορισμένα κομμάτια παρατείνονται υπερβολικά ή γίνονται επαναληπτικά. Οι ριφφς, ενώ έντονοι, κάποιες φορές αισθάνονται λίγο μονότονοι, σαν να έχουν κολλήσει σε έναν ρυθμό από τον οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, χτυπούν δυνατά και σφιχτά, προσφέροντας στιγμές βάναυσης καθαρότητας που σε επαναφέρουν στην προσοχή.

Τα ντραμς είναι λίγο μπερδεμένα. Για το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, είναι απλά και λιτά, με έναν κούφιο ήχο σε ορισμένα κομμάτια που προσφέρει στα ντραμς έναν απομακρυσμένο, σχεδόν ατμοσφαιρικό χαρακτήρα. Σε άλλα κομμάτια, αλλάζουν και αποκτούν έναν πιο σπαστό, κοφτό ήχο που διαπερνά με περισσότερη ένταση. Η συνεχής εναλλαγή μεταξύ αυτών των δύο ήχων δουλεύει τις περισσότερες φορές, αλλά ενίοτε αφήνει την αίσθηση μιας ασυνέπειας, σαν το συγκρότημα να μην μπορεί να αποφασίσει ποιο ύφος θέλει να ακολουθήσει.

Η μπάσα γραμμή, αν και δεν είναι υπερβολικά έντονα αναμεμιγμένη, έχει μια διακριτική παρουσία καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Είναι ενσωματωμένη στο βάθος, προσφέροντας μια αίσθηση βάθους και αντήχησης, αλλά είναι εύκολο να περάσει απαρατήρητη, εκτός αν προσέξεις πραγματικά. Δεν κυριαρχεί, αλλά η παρουσία της είναι αρκετή για να υποστηρίξει την ένταση χωρίς να αποσπά την προσοχή από τα υπόλοιπα στοιχεία.

Φωνητικά, οι Malignant προσφέρουν μια αρκετά καλή ερμηνεία, αλλά κάποιες φορές η απόδοση φαίνεται λίγο πιεσμένη. Υπάρχει μια αίσθηση έντασης στη φωνή που ταιριάζει με τη συνολική ατμόσφαιρα του άλμπουμ, αλλά ενδέχεται να φαίνεται λίγο εξαντλημένη σε ορισμένα κομμάτια, σαν ο τραγουδιστής να πιέζεται υπερβολικά. Οι φωνές των φιλοξενούμενων καλλιτεχνών στο πρώτο κομμάτι, αν και είναι καλές, είναι θαμμένες στην παραγωγή και δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν, κάτι που είναι κρίμα γιατί θα μπορούσαν να είχαν μια ισχυρότερη παρουσία. Ωστόσο, καθώς το άλμπουμ προχωρά, οι φωνές των φιλοξενούμενων στα δύο τελευταία κομμάτια πραγματικά λάμπουν, με περισσότερη καθαρότητα και μια ευρύτερη γκάμα στιλιστικών πειραματισμών. Αυτές οι στιγμές δημιουργούν πιο αξέχαστα κομμάτια, με μια φρέσκια ενέργεια που προσφέρει στον δίσκο την απαραίτητη ποικιλία.

Συνολικά, οι Malignant φέρνουν άφθονη επιθετικότητα και πάθος, αλλά υπάρχει μια υποκείμενη αίσθηση ότι το δυναμικό τους περιμένει να απελευθερωθεί με πιο εστιασμένο και συνεκτικό τρόπο. Το άλμπουμ έχει τις στιγμές του, ειδικά προς το τέλος, αλλά ενίοτε παραπαίει στην εκτέλεση, αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει με λίγο περισσότερη τελειοποίηση και προσοχή στη λεπτομέρεια.