Polish extreme metal titans Behemoth return with The Shit Ov Man, an album that reaffirms their position at the pinnacle of modern extreme metal. From the tense, foreboding opening of “The Shadow Elite,” it’s immediately clear that the band is crafting songs of immense density and power—tracks that demand full attention from the listener. The album is a masterclass in crushing riffs, thunderous drumming, and dark, ritualistic atmosphere.

Behemoth’s signature combination of thick, resonant bass and frenetic, manic riffs runs throughout the record, giving it a weighty, visceral presence. Vocal delivery is commanding, blending guttural growls with chilling, almost ceremonial chants, making each track feel simultaneously epic and ominous. The band skillfully balances fast, pummeling assaults like “Sowing Salt” with slower, brooding passages reminiscent of “The Shit Ov God” and “O Venvs, Come!” This ebb and flow of tempo creates a tense, dynamic energy that keeps the listener engaged, while their trademark anti-religious and dark thematic elements lend the album an intensely sinister, almost ritualistic aura.

Behemoth also explore atmosphere with subtle sophistication. Acoustic interludes and faint backing choirs add depth, particularly on tracks like “Lvciferaeon” and “Nomen Barbarvm,” making these songs feel expansive and almost cinematic. The band’s songwriting combines brutality with nuance: “To Drown The Svn In Wine” demonstrates their skill at pairing precise, lightning-fast death metal riffs with hypnotic, grooving rhythms, while “Avgvr (The Dread Vvltvre)” closes the album with a chilling blend of deliberate darkness and full-throttle metal intensity.

Across the album, the instrumentation is consistently tight and formidable. Guitar riffs remain sharp, dense, and aggressive; the drums deliver massive impact, even when leaning on simpler patterns; and the bass provides a heavy, cohesive backbone that anchors the chaos. Some of the longer tracks slightly overstay their welcome toward the end, but these moments are minor blemishes in an otherwise meticulously crafted record.

Vocally, Behemoth continues to impress. The lead vocals are deep and guttural, exuding authority and menace, while backing vocals and grandiose choral elements enhance the drama and elevate the album’s theatricality. The pacing throughout The Shit Ov Man is expertly managed, alternating between high-octane, in-your-face assaults and slower, tension-building sections that demonstrate the band’s command over both aggression and atmosphere.

Ultimately, The Shit Ov Man is a dense, dark, and commanding addition to Behemoth’s discography. It fuses extreme metal brutality with sophisticated, layered songwriting, delivering a mix of raw aggression, haunting atmosphere, and epic grandeur. Minor pacing issues are overshadowed by the record’s power and scope, making it an essential listen for fans of extreme metal and a testament to Behemoth’s continued mastery of their craft.

Polskie legendy ekstremalnego metalu, Behemoth, powracają z albumem The Shit Ov Man, który ponownie potwierdza ich pozycję w czołówce współczesnego metalu ekstremalnego. Od napiętego, złowrogiego otwarcia w „The Shadow Elite” od razu widać, że zespół tworzy utwory o ogromnej gęstości i mocy — kawałki, które wymagają pełnej uwagi słuchacza. Album jest mistrzostwem miażdżących riffów, grzmiącej perkusji i mrocznej, rytualnej atmosfery.

Charakterystyczne połączenie gęstego, rezonującego basu z maniakalnymi riffami przebija się przez całą płytę, nadając jej ciężkość i visceralną siłę. Wokal jest dominujący, łącząc gardłowe growle z przerażającymi, niemal ceremonialnymi chórami, sprawiając, że każdy utwór brzmi zarówno epicko, jak i złowieszczo. Zespół umiejętnie balansuje szybkie, miażdżące ataki, jak „Sowing Salt”, z wolniejszymi, ponurymi fragmentami przypominającymi „The Shit Ov God” i „O Venvs, Come!”. Ten przepływ tempa tworzy napięcie i dynamiczną energię, która angażuje słuchacza, a antyreligijne i mroczne tematy nadają albumowi intensywnie złowrogą, niemal rytualną aurę.

Behemoth eksperymentuje również z atmosferą i subtelnymi dodatkami. Akustyczne wstawki i delikatne chóry dodają głębi, szczególnie w utworach takich jak „Lvciferaeon” i „Nomen Barbarvm”, dzięki czemu te kawałki brzmią rozlegle i niemal kinowo. Kompozycje zespołu łączą brutalność z wyrafinowaniem: „To Drown The Svn In Wine” pokazuje ich umiejętność łączenia szybkich, precyzyjnych deathmetalowych riffów z hipnotyzującymi, rytmicznymi przejściami, podczas gdy „Avgvr (The Dread Vvltvre)” zamyka album mieszanką powolnej ciemności i pełnej intensywności metalowej ofensywy.

Instrumentalnie album jest konsekwentnie mocny i dopracowany. Riffy gitarowe są ostre, gęste i agresywne; perkusja uderza z ogromną siłą, nawet w prostszych partiach; bas zapewnia ciężkie, spójne tło, które spaja całość. Niektóre dłuższe utwory miejscami lekko się dłużą, ale są to drobne niedociągnięcia w kontekście tak starannie dopracowanej płyty.

Wokalnie Behemoth nadal imponuje. Partie główne są głębokie i gardłowe, emanują autorytetem i grozą, podczas gdy chóry i epickie harmonie podnoszą dramatyzm i wznoszą album na wyższy poziom teatralności. Tempo na The Shit Ov Man jest doskonale wyważone, przeplatając szybkie, uderzające segmenty z wolniejszymi, budującymi napięcie fragmentami, co pokazuje, że zespół doskonale wie, kiedy uderzyć pełną mocą, a kiedy budować napięcie.

Podsumowując, The Shit Ov Man to gęsty, mroczny i potężny wpis w dyskografii Behemoth. Łączy brutalną siłę metalu z wyrafinowanym, wielowarstwowym songwritingiem, oferując mieszankę surowej agresji, złowrogiej atmosfery i epickiej wielkości. Drobne problemy z tempem są zaledwie drobnymi niedociągnięciami w obliczu siły albumu, co czyni go pozycją obowiązkową dla fanów ekstremalnego metalu i dowodem na mistrzostwo Behemoth w swoim fachu.